pl whatsapp +52 9841328060 info@mexicoentero.pl

Krater Chicxulub– stary krater uderzeniowy położony na Półwyspie Jukatan i częściowo pod wodami Zatoki Meksykańskiej. Jego środek znajduje się w pobliżu meksykańskiego miasta Chicxulub, od którego pochodzi jego nazwa.  Jest jednym z największych potwierdzonych kraterów , a właściwie jego pozostałości.  Jego rozmiary są olbrzymie – sam krater ma średnicę 150 km, a jego zewnętrzny pierścień ma średnicę ok. 300 km, jego głębokość to 1600 metrów.  Mimo to jego odnalezienie sprawiło początkowo wiele trudności, gdyż został pokryty grubą warstwą osadów. Struktura uderzeniowa, pogrzebana obecnie pod warstwą osadów, pochodzi z przełomu kredy i paleogenu, sprzed 66,038 mln lat.

Krater powstał na skutek upadku komety lub dużej planetoidy  o średnicy 12 km i masie 3 bln ton, poruszającego się z prędkością 20 km/s. Podczas uderzenia wyzwoliła się energia o wartości ok. 4×1023 J.

Upadek meteorytu wywołał falę tsunami, która spustoszyła wszystkie wybrzeża Morza Karaibskiego. Wyrzucony w powietrze materiał mógł unosić się w powietrzu przez kilka lat, który na dłuższy czas zasłonił światło słoneczne  doprowadzając do zmian klimatycznych podobnych do zimy nuklearnej. Według badaczy olbrzymi meteoryt, który uderzył w półwysep Jukatan, błyskawicznie unicestwił większą część fauny i flory na dużej powierzchni, wywołując również sporo skutków ubocznych o katastrofalnie niszczącej sile, takich jak pożary, trzęsienia ziemi, osuwiska, wybuchy wulkanów…  

Krater został odkryty przez Antonio Camargo i Glen Penfield, geofizyków , którzy pracowali na Jukatanie podczas poszukiwania ropy naftowej w latach 1970. 

Powstanie krateru Chicxulub zbiega się w czasie z wielkim wymieraniem kończącym okres kredowy – czasem, w którym wyginęło wiele grup zwierząt, m.in. nieptasie dinozaury, pterozaury, amonity, belemnity i większość gatunków otwornic. Było to jedno z pięciu największych wymierań w historii Ziemi; wyginęło wówczas ok. 75% wszystkich znanych gatunków. Teoria, według której wymieranie kredowe spowodowane było upadkiem ciała niebieskiego o średnicy około 12 km została po raz pierwszy przedstawiona w 1980 roku przez Luisa i Waltera Alvarezów oraz Franka Asarę i Helen Michel. Dowodem tego ma być obecność irydu w warstwach geologicznych z przełomu kredy i paleogenu. Odkrycie krateru Chicxulub oraz innych struktur uderzeniowych z tego okresu, wykazały, że pod koniec kredy doszło do zderzenia planetoid lub komet z Ziemią. Obecnie większość naukowców jest zgodna, że zderzenie odegrało rolę w wymieraniu kredowym.

W marcu 2010 roku Peter Schulte i współpracownicy zasugerowali, że jedyną przyczyną wymierania kredowego były zmiany środowiska wywołane uderzeniem planetoidy w Chicxulub.  Z interpretacją taką nie zgodziło się wielu paleontologów i geologów, wskazując na nieuwzględnienie przez Schultego i współpracowników danych paleontologicznych i sugerując, że wymieranie kredowe spowodowane było wieloma czynnikami; stwierdzili jednak, że nie mają wątpliwości, że zderzenie również miało na nie wpływ.

Jak mogło to wyglądać polecamy obejrzyj z nami