pl whatsapp +52 9841328060 info@mexicoentero.pl

Czasy współczesne

W 1999 r. PRI podjęła pierwszą próbę odnowienia swojego, nadszarpniętego aferami i nieudolnością w rządzeniu, wizerunku. Po raz pierwszy w historii tej partii przeprowadzono prawybory kandydata do wyborów prezydenckich. W listopadzie 1999 r. wyszedł z nich zwycięsko Francisco Labastida Ochoa, który z łatwością pokonał pozostałych trzech kandydatów. W lipcu 2000 r. prezydentem został wybrany jednak kandydat Partii Akcji Narodowej – Vicente Fox, który zdobył 43% głosów. Była to pierwsza przegrana PRI w wyborach prezydenckich od chwili jej założenia w 1929 r. Fox podczas sprawowania urzędu musiał radzić sobie ze słabym poparciem w Kongresie, gdzie jego partia była mniejszością. Obietnice prezydenckie dotyczące rozwiązania problemu partyzantki w „15 minut” i osiągnięcia 7% wzrostu gospodarczego nie zostały dotrzymane. W jego gabinecie znalazło miejsce wielu członków poprzedniej administracji oraz Partii Rewolucji Demokratycznej. To sprawiło, że PAN nie wspiera prezydenta, mimo że z jej ramienia Fox startował w wyborach. Zasłynął on wieloma kontrowersyjnymi wypowiedziami np. w sprawie możliwości popierania George’a Busha przez prezydenta Wenezueli Hugo Chaveza czy krytyką państw członkowskich Mercosuru.

Polityka ekonomiczna Foksa koncentrowała się na wysiłkach zmierzających ku zdławieniu presji inflacyjnej (inflacja po raz pierwszy od wielu lat osiągnęła postać jednocyfrową), co odbywało się kosztem osłabienia wzrostu gospodarczego. Mniejszy wzrost gospodarczy stał się głównym zarzutem stawianym mu przez lewicowych polityków, ich przeciwnicy argumentują, że przyczyną tego było pogorszenie się koniunktury w Stanach Zjednoczonych, które są głównym partnerem handlowym kraju. Wg. opinii niezależnych ekspertów bez restrykcyjnej polityki gospodarczej Foksa mogłoby dojść do pogorszenia się sytuacji na rynku pracy i wzrostu bezrobocia. Doszło również do ustabilizowania się kursu dolara względem peso. Za jego rządów realizowano też specjalny program społeczny tzw. Oportunidades (czyli „Okazja, sposobność”), który w odróżnieniu od podobnych planów w przeszłości nie miał charakteru politycznego (tj. nie był próbą pozyskania nowego elektoratu poprzez „kupowanie” głosów wyborców). Nacisk położono w nim nie na doraźne przekazywanie środków pomocowych, ale na pobudzanie przedsiębiorczości wśród najbiedniejszych. W okresie kadencji Foksa zauważalne stało się także zmniejszenie zakresu ubóstwa.

Na początku 2005 r. cieniem na rządach administracji prezydenckiej położyły się zamieszki w więzieniach. 31 grudnia 2004 r. został zamordowany w ściśle strzeżonym zakładzie karnym La Palma brat zbiegłego z więzienia w 2001 roku szefa gangu narkotykowego – Joaquína „El Chapo” Guzmána. W styczniu 2005 więzienie La Palma, w którym przebywają najgroźniejsi przestępcy zostało otoczone a następnie spacyfikowane przez kilkuset policjantów i żołnierzy, gdy okazało się, że więźniowie przejęli nad nim kontrolę. Porządek w więzieniu przywrócono pomimo obecności blisko tysięcznego tłumu demonstrujących pod bramą członków rodzin i przyjaciół uwięzionych handlarzy. Jednak pomimo tego, że za prezydentury Foksa kilkakrotnie wzrosła liczba aresztowanych handlarzy narkotykami, faktyczna bezkarność większości mafijnych bossów oraz częste korumpowanie funkcjonariuszy więziennych i przedstawicieli administracji różnego szczebla przez narkotykowe kartele niezmiennie należą do głównych nierozwiązanych problemów Meksyku.

Ważnym problemem pozostaje nielegalna emigracja Meksykanów do USA. Na obszarze takich stanów jak Teksas, Nowy Meksyk, Arizona, Kalifornia czy miasto Nowy Jork stanowią oni znaczną część mieszkańców (w niektórych rejonach nawet większość). Ich długotrwały brak asymilacji z resztą społeczeństwa (kultywowanie własnego stylu życia, zachowywanie języka hiszpańskiego) są przedmiotem krytyki wielu polityków amerykańskich. Gwałtowna debata w Stanach Zjednoczonych na temat statusu nielegalnych imigrantów i zaostrzenia kontroli nad Rio Grande w Meksyku również spotyka się z dużym zainteresowaniem.

2 lipca 2006 r. w Meksyku odbyły się wybory prezydenckie. Po ich zakończeniu w kraju rozgorzała fala dyskusji o prawidłowości liczenia głosów. Meksykański Instytut Wyborczy (IFE) stwierdził, iż za wcześnie podano wstępne wyniki poszczególnych kandydatów. Zwycięzcą ogłoszono konserwatywnego kandydata Partii Akcji Narodowej – Felipe Calderóna, który pokonał swojego kontrkandydata Andrésa Manuela Lópeza Obradora różnicą zaledwie 240 tys. głosów (0,58%). Obrador, startujący z nadania lewicowo-populistycznego „Sojuszu dla Dobra Wszystkich”, zorganizował natychmiast masowe protesty i marsze przeciwko oficjalnym wynikom wyborów.

9 sierpnia, gdy fala protestów i aktów obywatelskiego nieposłuszeństwa nadal przybierała na sile, urzędnicy dokonali ponownego liczenia głosów na polecenie Federalnego Trybunał Wyborczego (Tribunal Electoral del Poder Judicial de la Federación), który orzekł, że „z zebranego materiału dowodowego wynika, iż nieprawidłowości miały miejsce w ok. 9% okręgów wyborczych” ([1]). Wbrew żądaniom Obradora nie przeliczono głosów z wszystkich okręgów, a jedynie z 12 tys. okręgów (wobec łącznej liczby 130 tys.). Obrador zapowiedział wówczas walkę i protesty do momentu, w którym Sąd nakaże sprawdzenie wszystkich głosów.

Ostatecznie Federalny Trybunał Wyborczy ogłosił 5 września Felipe Calderóna głową państwa, zweryfikowano także ostateczną przewagę Calderóna nad Obradorem, która z 0,58% stopniała do 0,56% (233 831 głosów). W swoim orzeczeniu Trybunał stwierdził, iż wprawdzie doszło do zakłóceń w przebiegu wyborów, jednakże nie mogły mieć one wpływu na przechylenie się szali zwycięstwa na stronę jednego z kandydatów. Calderón złożył oficjalną przysięgę prezydencką 1 grudnia 2006, pomimo gwałtownych sprzeciwów partii lewicowych. Równocześnie z prezydenckimi odbyły się wybory do Kongresu, w których wygrała PAN – macierzysta partia Calderóna, uzyskując 33% głosów.

 
 
Źródło: Wikipedia.pl
opracowanie Ewa Pytel Skiba

 

 

Wykorzystane na stronie elementy graficzne, teksty oraz projekt witryny podlegają prawom autorskim. Nie zezwala się na kopiowanie, modyfikacje, publikowanie jakiegokolwiek fragmentu  lub całości strony bez wiedzy i zgody autora strony. Nasze propozycje są autorstwa właściciela strony i kopiowanie, przetwarzanie oraz udostępnianie innym osobom bez zgody jest zabronione i egzekwowane na podstawie Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. (Dz. U. Nr 24, Poz.83, Dz. U. Nr 44, Poz. 170 z późniejszymi zmianami).

Leave a Reply