Dzibilnocac

Dzibilnocac to stanowisko archeologiczne Majów położone w meksykańskim stanie Campeche, w centralnej części regionu o nazwie Los Chenes. Zajmuje powierzchnię 1,32 km2. Dzibilnocac w języku Majów oznacza „malowane sklepienie”. Najstarsze ślady życia obejmują okres między 500 a 50 r. p.n.e.

Dzibilnocac składała się z kilku grup regularnie ułożonych monumentalnych budynków. Miasto zostało opuszczone ok roku 1000, i na  kilka wieków pochłonęła je dżungla. Sytuacja zaczęła się zmieniać od  1822, w związku z pojawieniem się małej społeczności, która budując swoje domy zaopatrywała sie w materiał budulcowy pochodzący z piramid, świątyń i ołtarzy. Mimo tego, nadal można zobaczyć tutaj liczne kopce: różne platformy, wymiarowe piramidalne konstrukcje, budynki mieszkalne, których pokoje i izby były zadaszone sklepieniem z murów i ozdobione maskami z kamienia.

Co należy zobaczyć?

Niestety dzisiaj tylko jedna struktura dostępna jest dla zwiedzających.

Struktura A1 (Pałac )

Pochodzi z okresu  600-800 r.n.e. Jest to platforma o około 76 metrów długości, 30 szerokości i 13 metrów wysokości. Składa się z kilku pomieszczeń rozmieszczonych wzdłuż, do których zostały dodane trzy wieże wykonane w stylu Rio Bec, po jednej na każdym końcu i jedna w środku. Na pierwszym poziomie zawierała 10 pokoi, niektóre wyposażone w wewnętrzne chodniki. 

Jedną widoczną dzisiaj od strony zachodniej wieżę wieńczy świątynia. Fałszywe wejścia do świątyni otoczone są ogromnymi stylizowanymi maskami Itzamna. Ponadto mamy tutaj również elementy architektoniczne charakterystyczne dla stylu Chenes w postaci obfitych dekoracji, którymi są maski boga Chaca z haczykowatymi nosami znajdujące się po rogach struktury.

W środku, po obu stronach, widoczna jest szczęka Wielkiego Potwora Ziemi, która wspiera centralną wieżę. Wykonana z mozaiki z kamienia, ma zęby zakrzywione na których widnieją namalowane w różnych kolorach symbole związane z kultem wody.  

W regionach Chenes i Rio Bec ściany budowli pokrywały liczne płaskorzeźby, ornamenty i dekoracje stiukowe. Cechą charakterystyczną stylu zwanego Chenes jest zastosowanie w rzeźbionej fasadzie wejść wyobrażających maskę bóstwa (najczęściej jest to Chac – bóg deszczu), którego rozwarta paszcza była wejściem do kaplicy. Na narożach budowli spotykane są maszkarony wyobrażające na ogół Chaca.

Styl Rio Bec (nazwa stylu pochodzi od nazwy miejscowości) charakteryzował się budowaniem świątyń mających trzy wysokie wieże z schodami prowadzącymi do pozornych sanktuariów. Wieże te spełniały tylko funkcję dekoracyjną.